কতনো আমোষ অপৰাধ হৰি
কৰিয়া আছো প্ৰচুৰ |
বুদ্ধিত থাকিয়া নেদাহা সুবুদ্ধি
কৃপাৰ হুয়া ঠাকুৰ ||৩৭৬
যিহেতু তোমাৰ চৰণ-পঙ্কজে
নভজিলো নাৰায়ণ |
সিহেতু অনাদি অবিদ্যা আহ্মাৰ
কৰিল জ্ঞান উছন্ন ||৩৭৭
তুমি নিজ পিতৃ গুৰু ইষ্টদেৱ
নভজো তোহ্মাৰ পাৱে |
এহি দোষে মোক যম-দূতে ধৰি
যাতনা দুখ ভুঞ্জাৱে ||৩৭৮
তুমি প্ৰিয় আত্মা পৰম দেৱতা
তোমাত ভৈলো বিমুখ |
এতেকে তোহ্মাৰ মায়ায়ে আহ্মাত
দিলেক সংসাৰ-দুখ ||৩৭৯

পলাশ ৰঞ্জন চৌধুৰীৰ প্ৰচেষ্টাত