কাল যৱনৰ আগে লীলা কৰি

চলি যান্ত হৃষীকেশ৷

দেখিল যৱনে পাছে মাধৱৰ

পৰম সুন্দৰ বেশ৷৷

শৰত কালত ভৈলন্ত উদিত

যেন পূৰ্ণিমাৰ চান্দ৷

সুকুমাৰ শ্যাম তনু পীতবস্ত্ৰে

দেখিতে আতি সুচান্দ৷৷১৩৪৫৷৷

সদায়ে ঈষৎ হাসি নুগুচয়

প্ৰফুল্ল মুখকমলে৷

নৱ পদ্ম সম আয়ত অৰুণ

লোচন যুগল জ্বলে৷৷

শিৰত কিৰীটি প্ৰকাশে অমূল্য

ৰত্ন গণে আছে গঢ়ি৷

নাসা তিল ফুল অধৰ ৰাতুল

দান্ত-পান্তি কুন্দ কড়ি৷৷১৩৪৬৷৷

কৰ্ণত মকৰ কুণ্ডল দোলয়

কপালে অলকা পান্তি৷

কম্বুকণ্ঠ মাজে কৌস্তুভ শোভয়

নৱ আদিত্যৰ কান্তি৷৷

প্ৰলম্ব বৰ্ত্তুল স্থূল ভুজ চাৰি

কেয়ূৰ কঙ্কণে শোভে৷

গলে বনমালা আপাদলম্বিত

ভ্ৰম ৰে নছাড়ে লোভে৷৷১৩৪৭৷৷

সুন্দৰ হৃদয়ে প্ৰকাশে শ্ৰীবৎস

কঙ্কালে মেখলা জ্বলে৷

কৰিকৰ সম ঊৰু নিৰুপম

নূপুৰ পদকমলে৷৷

সংসাৰ মোহন হেন ৰূপ দেখি

বোলয় কালযৱন৷

এহিগোট কৃষ্ণ জানিলো নাৰদে

কহিল যেন লক্ষণ৷৷১৩৪৮৷৷

শুদা হাত ভৰি গতি চলি যায়

ময়ো যাওঁ অস্ত্ৰ এড়ি৷

এহি বুলি উঠি ধাইলেক যৱনে

ৰহ বুলি পাৰে গেড়ি৷৷

জ্ঞানীগণে যাক ধ্যানতো নেদেখে

খেদে হেন মাধৱক৷

হাতে পাৱে হেন দেখাই আপুনাক

নিলন্ত তাক দূৰক৷৷১৩৪৯৷৷

পাছত যৱনে আক্ষেপ কৰয়

যদুকুলে ভৈলি জাত৷

পলায়ন ধৰ্ম্ম নুহিকে উচিত

পালটি আমাক মাত৷৷

এতেক বোলন্তে গিৰি গহ্বৰত

পশিলন্ত নাৰায়ণ৷

পাছত যৱনে পশিয়া দেখয়

শুতি আছে একজন৷৷১৩৫০৷৷

আমাক দূৰক আনিয়া শয়ন

কৰিলি যেন সজ্জনে৷

কৃষ্ণ হেন মানি মাৰিলেক লাথি

দুৰ্জ্জন কালযৱনে৷৷

চিৰকাল শুতি আছে মুচুকুন্দ

উঠিয়া বসিল জাগি৷

কিছু কিছু কৰি চক্ষু মেলি চাইল

চাৰিয়ো দিশক লাগি৷৷১৩৫১৷৷

যৱনক পাছে আগত দেখিয়া

ক্রোধ দৃষ্টি কৰি চাইল৷

তেতিক্ষণে তাৰ শৰীৰত লাগি

অগনি কুণ্ড উধাইল৷৷

ক্ষণেকতে ভস্ম ভৈ গৈল যৱন

আপুন গাৱৰ জুই৷

পৰীক্ষিত ৰাজা শুকত সোধন্ত

আতি অদভূত হুই৷৷১৩৫২৷৷

সিটো কোনজন যৱনক যিটো

ভস্ম কৰিলেক তথা৷

কিহেতু শুতিয়া আছে কিবা নাম

কহিয়ো আমাত কথা৷৷

কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰে ভণিল শঙ্কৰে

শুনা সৱে সভাসদে৷

আন চিন্তা এৰি ডাকি বোলা হৰি

বৈকুণ্ঠে যাইবাৰ পদে৷৷১৩৫৩৷৷