পাছে মুচুকুন্দে কৃষ্ণক জানিলা

গৰ্গৰ বাক্য সুমৰি ৷

পৰি স্তুতি আতি কৰিবে লাগিলা

চৰণে প্ৰণাম কৰি ৷৷

মায়ায়ে মোহিত হুয়া যিটোজন

নভজে প্ৰভু তোমাক ৷

সুখক আশায়ে গৃহবাসে থাকে

দৈৱে বঞ্চিলেক তাক ৷৷১৩৮২৷৷

ভাৰতে দুৰ্ল্লভ নৰদেহা পায়া

নভজে তোজে প্ৰভু তোমাৰ পাৱ ৷

গৃহ অন্ধকূপে পৰিয়া থাকয়

পশুৰ যেন স্বভাৱ ৷৷

ৰাজ্য-ছিৰি-মদে ভৈলোহো প্ৰমত্ত

দেহে আত্মা বুদ্ধি ভৈল ৷

পুত্ৰ দাৰা ধন আহাৰ চিন্তায়ে

বিফলে জনম গৈল ৷৷১৩৮৩৷৷

গৃহ ঘট সম দেহাত নৃপতি

বোলাওঁ কৰি চটিমতি ৷

তোমাক নগণি হয় হস্তী ৰথে

পৃথিৱী ফুৰো পৰ্য্যটি ৷৷

বিষয় চিন্তায়ে পৰম প্ৰমত্ত

থাকে মহামোহ দৰ্পে ৷

তুমি অপ্ৰমত্ত হেলে মাৰা তাক

এন্দুৰক যেন সৰ্পে ৷৷১৩৮৪৷৷

সুৱৰ্ণৰ ৰথে যিটো হস্তীস্কন্ধে

ফুৰয় ৰাজা বোলাই ৷

কালে প্ৰাণ গৈলে সেহিটো শৰীৰ

হোৱে বিষ্ঠাপলু ছাই ৷৷

যিটো সাৰ্ব্বভৌম সিংহাসনে থাকে

সামৰাজে সেৱা কৰে ৷

স্ত্ৰীৰ অধীন হুয়া সিটো প্ৰভু

গৃহতে থাকিয়া মৰে ৷৷১৩৮৫৷৷

দুনাই ইন্দ্ৰ হৈবো বুলিয়া অনেক

কৰে কায়ক্লেশ দুঃখ ৷

সিটো অভিলাষ ব্যৰ্থ হোৱে তাৰ

কহিতো নাহিকে সুখ ৷৷

যাহাৰ সংসাৰ গুচিবেক তাৰ

মিলয় সাধু সঙ্গতি ৷

যেৱে সাধু সঙ্গ ভৈল তেৱে প্ৰভু

তোমাত উপজে মতি ৷৷১৩৮৬৷৷

কিনো অনুগ্ৰহ কৰিলা মাধৱ

গুচাই মোৰ ৰাজ্যভাৰ ৷

মহাজ্ঞানী গণে আকেসে বাঞ্ছয়

মনত বিৱেক যাৰ ৷৷

নবাঞ্ছোহো আন মাধৱ তোমাৰ

চৰণ সেৱাত পৰে৷

মুকুতিদাতাক আৰাধি খুজিবে

আন বৰ কোন নৰে ৷৷১৩৮৭৷৷

হেন জানি প্ৰভু যত সুখ ভোগ

দূৰতে তেজিয়া থৈলো ৷

পৰম পুৰুষ তোমাৰ চৰণে

সদায়ে শৰণ লৈলো ৷৷

সংসাৰ চক্রত চিৰকাল ভ্ৰমো

তোমাত নভৈল বোধ ৷

একোৱে প্ৰকাৰে সুখ শান্তি নাই

নিজিনিলো কাম ক্রোধ ৷৷১৩৮৮৷৷

প্ৰণতপালক তোমাৰ চৰণে

লৈলোহো আৱে শৰণ ৷

ভয় শোক মৃত্যু গুচয় যিমতে

ৰক্ষা কৰা নাৰায়ণ ৷৷

হেন স্তুতি কৰি মুচুকুন্দ ৰাজা

কৃষ্ণক প্ৰণামি আছে ৷

প্ৰণতপালক দেৱ সনাতন

ৰাজাক মাতিলা পাছে ৷৷১৩৮৯৷৷

ভণিল শঙ্কৰে শুনা সৰ্ব্ব নৰে

নকৰিও জন্ম বৃথা ৷

শ্ৰৱণতে সুখে মোক্ষপদ পায়

শুনা হেন কৃষ্ণ কথা ৷

হৰিৰ কীৰ্ত্তন কৰিয়া পাপৰ

মুণ্ডত মাৰিয়ো বাৰি ৷

আন কাম এৰি বোলা হৰি হৰি

পলাওক পাতক ছাড়ি ৷৷১৩৯০৷৷