অদ্ভুত ৰূপ দেখি ধনঞ্জয় ৷

কম্পিল শৰীৰ ভৈলা বিস্ময় ৷৷

আত্মাক কৃষ্ণে দৰশন পাই ৷

পৰি প্ৰণামিলা মাথা দঁৱাই ৷৷১৫৬৫৷৷

অৰ্জ্জুনো দণ্ডৱতে পৰি আগে ৷

নমিলা গৈয়া আতি অনুৰাগে ৷৷

বিষ্ণুৰ পৰম মহিমা দেখি ৷

কৰিলা কৰযোৰ দুয়ো সখি ৷৷১৫৬৬৷৷

দেখিয়া পাছে দুইকো চক্রপাণি ৷

হাসিয়া হেন বুলিলন্ত বাণী ৷৷

তোমৰা নৰ নাৰায়ণ দুই ৷

ভৈলা অৱতাৰ মনুষ্য হুই ৷৷১৫৬৭৷৷

ধৰ্ম্মক দ্বিজক ৰাখিবে লাগি ৷

ব্ৰহ্মাদেৱে দুইকো নিলন্ত মাগি ৷৷

পৃথিৱীৰ সৱে ভাৰ সংহৰি ৷

আসা মোৰ ঠাইক সত্বৰ কৰি ৷৷১৫৬৮৷৷

তোমৰা দুইক দেখিৱাক মন ৷

আনিলো সৱে দ্বিজপুত্ৰগণ ৷৷

ভৈলো দেখাদেখি এ চিৰকালে ৷

পৃথিৱীক এৰি আসা সকালে ৷৷১৫৬৯৷৷

যদি পূৰ্ণকাম দুয়ো তোমৰা ৷

সৃষ্টিৰ অৰ্থে আসি তপ কৰা ৷৷

হাসিয়া এহি বুলি চক্রপাণি ৷

ব্ৰাহ্মণৰ দশ ছৱাল আনি ৷৷১৫৭০৷৷

দিলন্ত কৃষ্ণ অৰ্জ্জুনৰ হাতে ৷

নমিলা পাছে দুয়ো প্ৰণিপাতে ৷৷

তোমাৰ আজ্ঞাক পালিবো স্বামী ৷

থাকিয়ো গৃহক লড়িলো আমি ৷৷১৫৭১৷৷

এহি বুলি কৃষ্ণ অৰ্জ্জুন দুই ৷

উঠিলা ৰথত আনন্দ হুই ৷৷

ব্ৰাহ্মণৰ সৱে পুত্ৰক লৈলা ৷

পুৰণী পথে দ্বাৰকাক গৈলা ৷৷১৫৭২৷৷

পাছে ধনঞ্জয় প্ৰতিজ্ঞা পালি ৷

দিলন্ত দ্বিজৰ দশো ছৱালি ৷৷

মৰা পুত্ৰগণ পায়া ব্ৰাহ্মণে ৷

পৰম আনন্দ মিলিল মনে ৷৷১৫৭৩৷৷

সভাৰ্য্যে ওলায়া যেন নাচন্ত ৷

অৰ্জ্জুন ধন্য বুলি বখানন্ত ৷৷

কৃষ্ণৰ প্ৰসাদে বীৰ বিজয় ৷

এৰাইলা দাৰুণ মৰণ ভয় ৷৷১৫৭৪৷৷

বিষ্ণুৰ তেজ দেখি ধনঞ্জয় ৷

ভৈলন্ত মনত আতি বিস্ময় ৷৷

পৌৰুষ পুৰুষৰ কিছু নুই ৷

কৃষ্ণৰ প্ৰসাদে সমস্ত হুই ৷৷১৫৭৫৷৷

এহি বুলি বীৰে দঢ়ায়া মতি ৷

একান্তে কৰিলা হৰি ভকতি ৷৷

এহিমতে হৰি জগতগুৰু ৷

সম্যকে ভকতৰ কল্পতৰু ৷৷১৫৭৬৷৷

দুৰ্জ্জন জনৰ চিন্তিয়া মাৰ ৷

লীলায়ে হৰিলা ভূমিৰ ভাৰ ৷৷

কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰে শঙ্কৰে ভণে ৷

কৰিয়ো কীৰ্ত্তন সমস্ত জনে ৷৷১৫৭৭৷৷

আতপৰে ধৰ্ম্ম নাহিকে আন ৷

ব্যাসৰ বচন বেদ প্ৰমাণ ৷৷

হেন জানি সুখে গৃহতে থাকি ৷

হৰি হৰি বোলা সমাজে ঢাকি ৷৷১৫৭৮৷৷