পাছে হৰি হাস্য কৰি সখাৰ হাতত ধৰি

সুধিলন্ত কৰি সতকাৰ ৷

গুৰুৰ গৃহৰ তথা সুমৰা পুৰণি কথা

যেন ভৈলা আমাৰ নিকাৰ ৷৷

গুৰুপত্নীগণে আসি আমাক বুলিলা হাসি

খৰি লুৰি দিয়া শিষ্যগণ ৷

আমি সৱো হেন শুনি কটিত বান্ধিয়া ভুনি

আনন্দে লড়িলো ৰঙ্গ মন ৷৷১৫৮৮৷৷

অৰণ্যৰ পশি সান্ধি খৰি লুৰি বোজা বান্ধি

গৃহক চলিলো ৰঙ্গমনে ৷

যাওঁ কথামাতে হাসি আকস্মিতে তৈতে আসি

পাইলে ঘোৰ বাত বৰিষণে ৷৷

গৰ্জ্জনতে ভূমি লৰে ঘনে ঘনে বজ্ৰ পৰে

খাল বাম সম ভৈল আতি ৷

নাকলিয়া একো পথ সূৰ্য্য পাছে গৈল অস্ত

ভৈল ঘোৰ অন্ধকাৰ ৰাতি ৷৷১৫৮৯৷৷

পাছে আমি সৱে শিষ্য নাকলোহো একোদিশ

বাত বৃষ্টি পীড়িলে আমাক ৷

কাম্পে তনু তৰতৰি অন্যো-অন্যে হাতে ধৰি

বাট নপাই তৈতে ফুৰো পাক ৷৷

মাথাত খৰিৰ বোজা যান নযায় একো খোজা

ফুৰন্তে ৰজনী গৈল ক্ষয় ৷

নযাওঁ কেহো কাকো এড়ি কিৰণে আন্ধাৰ ফাড়ি

ভৈল আসি আদিত্য উদয় ৷৷১৫৯০৷৷

সান্দীপনি দ্বিজৰাজে বিচাৰিলা বনমাজে

ভৈলা আসি আমাক প্ৰত্যেক ৷

জাৰে কাম্পে শিষ্য যত শৰীৰত নাহি তত

দেখি খেদ কৰিলা অনেক ৷৷

আমাক বোলন্ত বাক শুনা সৱে শিষ্যজাক

মোৰ পদে কিনো দুঃখ ভৈল ৷

প্ৰাণতো এৰিলা আশ খপিলাহা বনবাস

গুৰুঋণ সৱে শুজা গৈল ৷৷১৫৯১৷৷

শুনা শিষ্য নিৰন্তৰ তুষ্ট হুয়া দেঞো বৰ

জানা সৱ শাস্ত্ৰ এতিক্ষণে ৷

পূৰ্ণ ভৈল মনোৰথ গৃহৰ ধৰিলো পথ

পাছে আমি সৱে শিষ্যগণে ৷৷

আনো দুঃখ নানা মত গুৰুগৃহে পাইলো যত

প্ৰাণসখি সুমৰাহা তাক ৷

হেন শুনি দ্বিজবৰে কৰযোৰে অনন্তৰে

কৃষ্ণক বুলিলা মৃদুবাক ৷৷১৫৯২৷৷

শুনিয়োক পৰমব্ৰহ্ম আমাৰ সাফল জন্ম

সমস্ত পাতক ভৈল নাশ ৷

যিহেতু জগত স্বামী তোমাৰ লগত আমি

গুৰুগৃহে কৰিলো নিৱাস ৷৷

কাম মোক্ষ ধৰ্ম্ম অৰ্থ পাৱে আনো মনোৰথ

যিটো চিন্তে তোমাৰ চৰণ ৷

আপুনি নিৰ্ম্মিলা শাস্ত্ৰ তাকো পঢ়া হুয়া ছাত্ৰ

ইটো কিনো ভৈল বিড়ম্বন ৷৷১৫৯৩৷৷