দৈত্যৰ পুৰীত পশিল ত্বৰিত

বাঘে যেন ধৰে খেদি৷

যত দ্ৰোহিয়াৰ ৰক্ষা নাহি তাৰ

পেহ্লাৱে মাথাক ছেদি৷

কাৰো নাক কাণ কৰে খান খান

কাৰো কঙ্কালত কাটে৷

হাত ভৰি টাঙ্গি কৰয় চৌৰাঙ্গী

পৰি গড়াগড়ি বাটে৷৷৬২৭৷৷

কাৰো জিহ্বা আনি কাটে টানি টানি

ধৰি দুই চক্ষু কাঢ়ে৷

কাৰো দান্ত সাৰে কদৰ্থিয়া মাৰে

দৈত্যৰ লাগ নছাড়ে৷

কাৰো বুকু ছিৰি তপত ৰুধিৰি

ভুঞ্জাৱে গৃধ্ৰ শৃগাল৷

অধৰ্ম্মে গ্ৰাসিল ক্ষণেকে নাশিল

দৈত্য ভৈল বুন্দামাল৷৷৬২৮৷৷

বিষ্ণুৰ চক্রৰ নভৈল ভাগৰ

হস্তী যেন মাৰে মাখি৷

পুত্ৰ ভাৰ্য্যা এৰি মৰো জীঞো কৰি

কতো পলায় প্ৰাণ ৰাখি৷৷

ই তিনি লোকত ভ্ৰময় ভয়ত

চক্রো পাছে পাছে ফুৰে৷

হেৰা পাইলে বুলি লৰয় সমূলি

দানৱে দান্ত নুঘূৰে৷৷৬২৯৷৷

ব্ৰহ্মাত লাগিল শৰণ মাগিল

হাতে দান্তে খেৰ তুলি৷

চক্রক ডৰাই কেহো নেদে ঠাই

বলিৰ দ্ৰোহিয়া বুলি৷৷

বুদ্ধি ভৈল চুৰি পলাইবাৰ পুৰী

কহিতো নপাইল খুজি৷

বলিৰ চৰণে পশিল শৰণে

দুনাই সৱে মান্য বুজি৷৷৬৩০৷৷

ভণিল শঙ্কৰে শুনা সৱ নৰে

যতেক বিষয় ভোগ৷

পুত্ৰ দাৰা ধন শৰীৰ স্বজন

সৱাৰো আছে বিয়োগ৷৷

তাৰ চিন্তা এৰি চিন্তিয়োক হৰি

অন্তকে পাইলেক পৰা৷

এৰি আন কাম বোলা ৰাম ৰাম

সুখে ভৱনদী তৰা৷৷৬৩১৷৷