এহিমতে চক্রে ধৰি কাটি মাৰি বশ্য কৰি

কতো দানৱক দিলে আনি৷

দৈত্যগণো ত্ৰাস হুয়া কাণ-মুণ্ড নলাড়িয়া

থাকিল বলিৰ বাক্য মানি৷৷

কৃপাময় দৈত্যপতি শিক্ষা দেন্ত প্ৰতি প্ৰতি

শুনিয়োক সমস্ত দানৱ৷

যিটো হৰিকথা কৱে হৰিনাম সদা লৱে

সিসে মোৰ পৰম বান্ধৱ৷৷৬৩২৷৷

কৰযোৰে বোলো হেৰা অসুৰ স্বভাৱ এৰা

হৰি ভকতিত দিয়া চিত্ত৷

মুখে হৰিনাম স্মৰে হৃদয়ত ৰুপ ধৰে

তাহাৰ ভৃত্যৰো মঞি ভৃত্য৷৷

শুনিয়োক জ্ঞাতিলোক সৱে কৃপা কৰা মোক

হৰি স্মৰি হুয়ো পৰিত্ৰাণ৷

নুহি তেৱে পাইবা ফল এহি বুলি মহাবল

ভকতিৰ পাতিলা দেৱান৷৷৬৩৩৷৷

কোনে হৰিকথা কৱে কোনে কৈত নাম লৱে

নিতে কৰে ওৱাচিল বাঙ্কি৷

যাহাৰ নোপজে ভাৱ তাহাৰ জীৱন নাই

চেঙ্গি দিয়া মাৰে প্ৰাণ টাঙ্কি৷৷

ফুৰে পাইক ঘৰে ঘৰে সবংশকে বেঢ়ি ধৰে

যাহাৰা নলৱে হৰিনাম৷

সৰ্ব্বস্ব আগ্ৰহি লৱে জীয়ে মানে সাঞ্চ থৱে

গলাত লগাৱে বৰ চাম৷৷৬৩৪৷৷

কীৰ্ত্তনত চিত্ত নেদি গ্ৰাম্যকথা কৱে যদি

তাহাৰ কাণত সূচি তাৰে৷

হৰি ভকতিক এৰি হাসে উপহাস্য কৰি

চৱৰতে তাৰ গাল ফাড়ে৷৷

সুমৰিবে নাহি ইচ্ছা  ডৰতে ভটকে মিছা

জানি তাৰ জিহ্বা বিন্ধে টানি৷

যিবা থাকে মৌন হুই তাৰ গলে দেই জুই

কেনে নোবোলস হৰি বাণী৷৷৬৩৫৷৷

অৱসৰ নাই ৰাতি প্ৰতি ঘৰে ঘৰে মাতি

ফুৰে কটোৱাল বাটে ঘাটে৷

কটকে বজাৱে ভেৰী জাগ জাগ নিদ্ৰা এৰি

হৰি বোল হৰি বোল ঝাণ্টে৷৷

ৰাজাৰ দণ্ডিত থাকি সুতলপুৰীক ঢাকি

নিৰন্তৰে কৰে হৰি ঘোষ৷

আন গৃহকৃত্য এৰি হৰি বুলি পাৰে গেড়ি

শুনি মিলে বলিৰ সন্তোষ৷৷৬৩৬৷৷