নৰকক মাৰি ৰূপে গুণে মহা ধন্যা ৷

ষোড়শ হাজাৰ প্ৰভু পাইলা দিব্য কন্যা ৷৷

স্বৰ্গৰো আনিলা হৰি পুষ্প পাৰিজাত ৷

দ্বাৰত ৰুৱাইলা সত্যভামাৰ সাক্ষাত ৷৷১৭৩৬৷৷

ৰুক্মিণীক কৰিলাহা প্ৰেমে পৰিহাস ৷

ভৈলন্ত ভয়তে দেৱী প্ৰাণতো নৈৰাশ ৷৷

চতুৰ্ভুজ হুয়া হৰি তুলি আঙ্কোৱালি ৷

ৰুক্মিণীক আশ্বাস কৰিলা বনমালী ৷৷১৭৩৭৷৷

বুলিলন্ত কৃষ্ণে যত নিন্দা আপুনাক ৷

ওলটায়া ৰুক্মিণী বুলিল তুতিবাক ৷৷

ভৈলা অনুৰাগ প্ৰভু চৰণত আতি ৷

ভৰিল দ্বাৰকা কেশৱৰ পুত্ৰ নাতি ৷৷১৭৩৮৷৷

কৃষ্ণৰ সমান ৰূপ একৈক ভাৰ্য্যাত ৷

দশ দশ পুত্ৰ এক জীউ ভৈলা জাত ৷৷

বহুবিধ কৰি লীলা জগতৰ নাহে ৷

ৰুক্মিক মৰাইলা অনিৰুদ্ধৰ বিৱাহে ৷৷১৭৩৯৷৷

ঊষাক ক্রীড়িলা কৃষ্ণ নাতি অনিৰুদ্ধ ৷

বাণক ৰাখিবে লাগি ৰুদ্ৰে দিলা যুদ্ধ ৷৷

লীলায়ে ভঙ্গাইলা শঙ্কৰক ঘোৰ ৰণে ৷

চক্রে বাণবাহুক ছেদিলা নাৰায়ণে ৷৷১৭৪০৷৷

যুদ্ধত নৱাৰি স্তুতি কৰিলন্ত হৰে ৷

নৃগ নৃপতিক উদ্ধাৰিলা তাত পৰে ৷৷

ক্রীড়িলন্ত বলভদ্ৰে গোকুলক যাই ৷

যমুনাক আজুৰিলা লাঙ্গল ভেজাই ৷৷১৭৪১৷৷

চক্রে ধৰি খেদি গৈলা বাৰানসী থান ৷

সুদক্ষিণ পৌণ্ড্ৰকৰো কৃষ্ণে লৈলা প্ৰাণ ৷৷

ৰৈৱত গিৰিত ক্রীড়া কৰি হলধৰ ৷

সমৰে মাৰিলা দুষ্ট দ্বিৱিদ বানৰ ৷৷১৭৪২৷৷

ধৰিলা সাম্বক কুৰুবীৰগণে চাপি ৷

খুজিলেক ৰামে গৈয়া নিদিলা তথাপি ৷৷

হস্তিনাপুৰক কোপে ওভতাওঁ বুলি ৷

লাঙ্গল ভেজায়া বলো ধৰিলন্ত তুলি ৷৷১৭৪৩৷৷

কৃষ্ণৰ গৃহস্থ ধৰ্ম্ম দেখি ঘৰে ঘৰ ৷

পৰম বিস্ময় মন ভৈলা নাৰদৰ ৷৷

কেৱল ঈশ্বৰ মাত্ৰ দেখি দেৱঋষি ৷

কৃষ্ণ গুণ গায়া চলি গৈলন্ত হৰিষি ৷৷১৭৪৪৷৷

নিশাত কৰন্ত কৃষ্ণে শয্যাত শয়ন ৷

কণ্ঠত আলিঙ্গি শুতি থাকে পত্নীগণ ৷৷

ৰজনীৰ শেষজানি ৰাৱে পক্ষীচয় ৷

নাৰীগণো হোৱে কৃষ্ণ বিৰহত ভয় ৷৷১৭৪৫৷৷

কুকুৰা আৰাৱ কৰে তাকো পাৰে গালি ৷

উঠি নিত্যকৃত্য পাছে কৰি বনমালী ৷৷

চৌৰাশী অধিক তেৰ হাজাৰ প্ৰমাণ ৷

ঘৰে ঘৰে প্ৰতিদিনে কৰন্ত গোদান ৷৷১৭৪৬৷৷

দাৰুকে যোগান্ত ৰথ চড়ি গৈয়া তাত ৷

সাত্যকি উদ্ধৱ সমে বসন্ত সভাত ৷৷

চতুৰ্ভিতি বেঢ়ি পাত্ৰমন্ত্ৰী সভাসদ ৷

দেৱকাৰ্য্য সাধিবাক আসিলা নাৰদ ৷৷১৭৪৭৷৷

জৰাসন্ধে বান্ধি আছে নৃপতি বহুত ৷

কৃষ্ণত শৰণ মাগি পঠাই দিলা দূত ৷৷

সেহি বেলা যুধিষ্ঠিৰে পঠাইলন্ত মাতি ৷

মন্ত্ৰীগণ সমে কৃষ্ণে আলোচিলা আতি ৷৷১৭৪৮৷৷

উদ্ধৱ সহিতে কৃষ্ণ গৈলা ইন্দ্ৰপ্ৰস্থ ৷

পূৰিলন্ত পঞ্চ পাণ্ডৱৰ মনোৰথ ৷৷

কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰে কহে দুঃখ তেৱে তৰি ৷

পাতক ছাড়োক ডাকি বোলা হৰি হৰি ৷৷১৭৪৯৷৷