শুনা সৰ্ব্বজনে                 আত অনন্তৰে

যেন ঠান কথা ভৈল৷

কৃষ্ণৰ আদেশে                 লক্ষ্মী তাৱক্ষণে

দৌল লাগি চলি গৈল৷৷

নগৰীয়া গণে                   হুয়া ৰঙ্গ মনে

থাকিলা আপুন ঠাৱে৷

জগন্নাথে ৰঙ্গে                  ঘুনুচাৰ সঙ্গে

আছিলা আনন্দভাৱে৷৷ ১০১

ঘুনুচাৰ আগে                  প্ৰভু জগন্নাথে

বুলিলা মৃদু বচনে৷

তুমি থাকা ঐত               কালি প্ৰভাতত

মই যাওঁ নিজ ভুৱনে৷৷

ঘুনচায়ে শুনি                  হেঠ মাথে গুণি

অসন্তোষে নম্ৰভাৱে৷

গদগদ বাক্যে                   বুলিবে লাগিলা

মাধৱৰ ধৰি পাৱে৷৷ ১০২

নমো জগন্নাথ                  ত্ৰিদশৰ নাথ

মই যে বৰ দুখিনী৷

দিন কতিপয়                   থাকা কৃপাময়

কৰা কৃপা যদুমণি৷৷ ১০৩

নাহি পিতৃ-আই                নাহি মোৰ ভাই

সৱে গৈল পৰলোক৷

ইসৱ সমস্তে                     তোহ্মাৰ পাৱত

অৰ্পিয়া গৈলেক মোক৷৷

তোমাৰ চৰণে                 কায়-বাক্য-মনে

পশিলো মই শৰণ৷

তুমিও আৱেসে                মোক তেজি যোৱা

কাহাত জুৰাইবো মন৷৷

হেৰা আসো বুলি              বৎসৰেক অন্তে

আসিলা মোৰ নগৰী৷

টাটকীয়া যেন                 টাটক দেখায়া

কেনে যাহা পৰিহৰি৷৷ ১০৪

নিষ্ফল জীৱন                  যিটো নাৰীগণ

স্বামীৰ নাহি মিলন৷

সমস্তে কহয়                    ৰমণীৰ গতি

স্বামীৰ পদ-অৰ্চ্চন৷৷

নেৰিবো ইবাৰ                 চৰণ তোমাৰ

থাকা প্ৰভু এহি স্থান৷

যদি মোক তেজি              যাহা প্ৰভু আজি

তেজিবো এথাতে প্ৰাণ৷৷ ১০৫

এৰি গৈলে মোক               হাসিবেক লোক

ঘুনুচাক দুষ্টা জানি৷

গৃহক আসিয়া                  গৈলেক এৰিয়া

কি কাৰণে চক্রপাণি৷৷

হেন বাণী বুলি                 ঘুনুচা সুন্দৰী

কৃষ্ণৰ পৰিয়া পাৱে৷

হুমহুম কৰি                    কান্দিবে লাগিলা

মনে অসন্তোষ ভাৱে৷৷ ১০৬

নয়নৰ জলে                    তিয়াইল সকলে

প্ৰভুৰ দুই চৰণ৷

দেখি দেৱ হৰি                 ঘুনুচাক ধৰি

বুলিলা মৃদু বচন৷৷

মাধৱে বোলন্ত                 ঘুনুচা সুন্দৰী

এৰা অসন্তোষ ভাৱ৷

তুমি মোৰ জায়া              আতি মোৰ দায়া

আসি আছো তযু ঠাৱ৷৷ ১০৭

লক্ষ্মীয়ো যেনয়                 তুমিয়ো তেনয়

নাহি কিছু ভিন্ন ভাৱ৷

লক্ষ্মীৰ পাশত                 থাকো যেন মত

থাকোহো তোমাৰ ঠাৱ৷৷

লক্ষ্মীৰ যতেক                 ধন-জন-গৃহ

সৰ্ব্বস্ব দৌল ভণ্ডাৰ৷

আনো বস্তু যেন               এহি নগৰত

সমস্ত আছে তোমাৰ৷৷ ১০৮

সৰ্ব্বকালে মোৰ               তোমাকেসে স্নেহ

লক্ষ্মীতো কৰি অধিক৷

হেন জানি সতী                হুয়ো শান্তমতি

অসন্তোষ কৰা কিক৷৷

সাতদিন ভৈল                  দৌল ছাড়ি আইলো

আমাৰ মনে আকুলে৷

উৰ-বুৰ কৰি                  যাইবে লাগে মোৰ

ইহাতে অকাৰ্য্য মিলে৷৷ ১০৯

হুয়া শান্ত মন                   থাকা এহি স্থান

আসিবো মই দুনাই৷

কিন্তু এতিক্ষণে                দৌল লাগি যাওঁ

সিটো মোৰ নিজ ঠাই৷৷

আনো নানামত                বুলিলা বচন

ঘুনুচাক শান্ত কৰি৷

প্ৰভাত সময়                    জানি কৃপাময়

গাৱ চালিলন্ত হৰি৷৷ ১১০

দেখি দশোদিশে                পৰম হৰিষে

নিসানত দিল বাড়ি৷

শকটত চৰি                    প্ৰভু গৈল লৰি

ঘুনুচাৰ পাশ ছাড়ি৷৷

বলো সুভদ্ৰায়ে                 সহিতে যাদৱ

চলি যান্ত কৌতূহলে৷

পৰম আনন্দে                  গোৱালে শকট

টানিবাক লৈলা বলে৷৷ ১১১

কৃষ্ণৰ সঙ্গত                    আছে প্ৰাণী যত

উৎসৱে কীৰ্ত্তন কৰে৷

চলি গৈল প্ৰভু                  শকটত চড়ি

আপুনাৰ নিজ ঘৰে৷৷

ঘোড়াক ছুটিয়ে                ৰথক চলাৱে

কিঞ্চিতেকো মিছা নাই৷

দণ্ড চাৰি বেলা                ভৈল মাত্ৰে গৈয়া

নগৰ পাইল দুনাই৷৷ ১১২

প্ৰভু আসিবাৰ                  দেখিয়া আনন্দ

ভৈল সৱে নৰ-নাৰী৷

আনন্দ অশেষ                 কৰিলা নিশেষ

কৃষ্ণক ৰঙ্গে আৱৰি৷

পদূলি পদূলি                    তোৰণ পুতিলা

তুলি থৈল ঘট জল৷

উৰুলি-জোকাৰ                সিঞ্চে দুৰ্ব্বাক্ষত

ঘটৰ উপৰে ফল৷৷ ১১৩

সকল প্ৰজায়ে                   হৰি হৰি ডাকে

পঢ়ে জয় সুমঙ্গল৷

নানা ভঙ্গি-ভাৱে              জয়ধ্বনি ৰাৱে

লঙ্ঘিলেক স্বৰ্গ কোল৷৷

এহিমতে পাছে                 প্ৰভু জগন্নাথে

উৎসৱ কৰিয়া যায়৷

দৌলৰ দ্বাৰত                  শকট সহিতে

গৈল প্ৰভু যদুৰায়৷৷ ১১৪

দৌল-দ্বাৰ পাই                 শকট ৰখাই

ৰৈল তৈতে যদুপতি৷

নৰ-নাৰী যত                  পৰিচা সমস্ত

বেঢ়িয়া ৰৈল চৌভিতি৷৷

দেখিয়া দুৱাৰী                 লৰি তাৱক্ষণে

লক্ষ্মীত জনাইলা যাই৷

শুনা সৰ্ব্বজন                  কেদিন জীৱন

কেতিক্ষণে প্ৰাণ যায়৷৷

নজানি অতিথি                মিলিত দুৰ্গতি

কৃষ্ণ বিনে বন্ধু নাই৷

এৰা আন কাম                 ডাকি ৰাম ৰাম

চলিয়ো বৈকুণ্ঠ ঠাই৷৷ ১১৫