যৈত যৈত শঙ্কৰৰ বিন্দু পৰি গৈল৷

ভূমি গুচি তেখনে সুৱৰ্ণময় ভৈল৷৷

যেহি বৃক্ষ লতাক বিন্দুৰ ছটা ছোৱে৷

কাষ্ঠ গুচি তেখনে সুৱৰ্ণময় হোৱে৷৷৫৮২৷৷

তথাপি খেদন্ত হৰ হুয়া উলঙ্গত৷

পাক ফুৰি পাইল গৈয়া বৈকুণ্ঠ নিকট৷৷

পৰিয়া আণ্টাইল যেৱে বিন্দু আছে যত৷

তেৱেসে চেতন ভৈল হৰৰ গাৱত৷৷৫৮৩৷৷

চাপৰি চাহন্ত ছাল নাহিকে কটিত৷

লাজে অধোমুখ হুয়া বসিল মাটিত৷৷

পাছে ব্ৰহ্মজ্ঞান চিন্তি চিত্ত স্থিৰ কৰি৷

নাক কাণ ছুয়া সুমৰন্ত ৰাম হৰি৷৷৫৮৪৷৷

মদনৰ পীড়াক এৰিয়া মহাযোগী৷

ব্যাধিৰ সকাশ পাইল যেন চিৰৰোগী৷৷

গ্ৰহ গুচি গৈলে যেন স্বস্থ হোৱে সূৰ্য্য ৷

মনত গুণন্ত বসি জগতৰ পূজ্য৷৷৫৮৫৷৷

মোৰ কাজে আজি হসুৱাইলো ত্ৰিভুৱন৷

কেনমতে পতিয়াইবো পাৰ্ব্বতীৰ মন৷৷

বুলিবেক ফুৰিলা কাহাৰ নাৰী সঙ্গে৷

গৃহত পশিবে বান্ধৈ নেদিবন্ত খঙ্গে৷৷৫৮৬৷৷

লঘু ভৈলো মাধৱৰ নুগুনিলো হাক৷

উমাৰ আগত চাটু বুলিলো কন্যাক৷৷

এৱে কেনমতে তান আগে হৈবো থিয়৷

কৰন্ত অশেষ চিন্তা দেৱ সদাশিৱ৷৷৫৮৭৷৷

বিচাৰি চাহিলে দোষ নাহিকে আমাৰ৷

যাৰ মায়াপাশে বদ্ধ সকলে সংসাৰ৷৷

হেন হৰি মুহিলা আপুনি নাৰী হুই৷

আত অনুশোচ আৱে কৰো কোন মুই৷৷৫৮৮৷৷

কটাক্ষতে স্ৰজন্ত ব্ৰহ্মাণ্ড কোটি কোটি৷

এগোটা ডিম্বৰ মঞি ৰুদ্ৰ এক গুটি৷৷

যাহাৰ অঙ্গত চৰাচৰ ভৈল বাজ৷

হেন হৰি মুহিলা ইহাত কোন লাজ৷৷৫৮৯৷৷

বিষ্ণুৰ আগত মঞি পৰম অজ্ঞানী৷

জিনিলো মায়াক বুলিলোহো গৰ্ব্ববাণী৷৷

ইসে অহঙ্কাৰে কৰে হৃদয়ত তাপ৷

হৰি হৰি স্মৰণে খণ্ডোক ইটো পাপ৷৷৫৯০৷৷

এহি বুলি মৌন ভৈল দেৱতা ঈশান৷

কৰিবে লাগিল মনে মাধৱক ধ্যান৷৷

শুনা সৰ্ব্বজন মন কৰা উপশাম৷

পাতক ছাড়োক ডাকি বোলা ৰাম ৰাম৷৷৫৯১৷৷