সুদামক বৰ দিয়া দামোদৰ

ৰাজপথে চলি যান্ত৷

চন্দনৰ পাত্ৰ সহিতে যুৱতী

কুবুজাক দেখিলন্ত৷৷

ওচৰ চাপিয়া পুছন্ত হাসিয়া

সৰ্ব্ব সুখদাতা হৰি৷

কোন তুমি কাৰ চন্দন লৈ যাহা

কৈয়ো কথা শীঘ্ৰ কৰি৷৷১১৪২৷৷

দুভাইক চন্দন দিয়ো আজি তোৰ

হৈবেক কল্যাণ আসি৷

সৈৰিন্ধী বোলয় শুনিয়ো সুন্দৰ

মই কংসৰায়ৰ দাসী৷৷

ভোজ নৃপতিৰ আতি প্ৰীতিকৰ

মোহোৰ চন্দন মাত্ৰ৷

তোৰা দুই বিনে ইটো চন্দনৰ

আছে আন কোন পাত্ৰ৷৷১১৪৩৷৷

সুকুমাৰ ৰূপ দেখি মোহ ভৈল

কৃষ্ণৰ সুৰস মাতে৷

দুভাইৰ শৰীৰ চন্দনে ৰঞ্জিল

যুৱতী আপুন হাতে৷৷

এতেকে প্ৰসন্ন ভৈলা ভগৱন্ত

যিটো ভকতৰ গতি৷

কৰিলন্ত মতি সিটো কুবুজাক

ঋজু কৰিবাক প্ৰতি৷৷১১৪৪৷৷

তাইৰ দুই ভৰি দুপাৱে জান্তিয়া

চিবুকত ধৰি হাতে৷

উপৰেক তুলি চম্বু কৰিলন্ত

তিনিও লোকৰ নাথে৷৷

কৃষ্ণ পৰশনে তেতিক্ষণে তাই

ভৈ গৈল দিব্য সুন্দৰী৷

কামাতুৰ হুয়া হাসিয়া মাতয়

কৃষ্ণৰ বস্ত্ৰত ধৰি৷৷১১৪৫৷৷

তুমি চিত্ত মোৰ মথিলা মাধৱ

এৰিবে নৱাৰো আমি৷

আসা গৃহে যাওঁ হুয়োক প্ৰসন্ন

তিনিও লোকৰ স্বামী৷৷

ৰামৰ আগত কৃষ্ণৰ বস্ত্ৰত

ধৰিয়া প্ৰাৰ্থন্তে আছে৷

সমস্ত গোপৰ মুখ চায়া হৰি

হাসি মাতিলন্ত পাছে৷৷১১৪৬৷৷

আমি পথিকৰ তুমিসে আশ্ৰয়

যায়োক আজি গৃহক৷

তোমাৰ থানক অৱশ্যে আসিবো

বধিয়া দুষ্ট কংসক৷৷

এহি বুলি তাইক মধুৰ বচনে

আশ্বাসি পঠাইলা হৰি৷

বাণিজাৰুগণে দুভাইক পূজিল

অনেক দ্ৰব্যে সাদৰি৷৷১১৪৭৷৷

কৃষ্ণ দৰশনে কামে বিমোহিত

সমস্তে পুৰ যুৱতী৷

বসন বলয়া সুুলকিল খোপা

তাতো নাহি কাৰো মতি৷৷

চিত্ৰৰ পুতলী আছে যেন ৰহি

কৃষ্ণত অৰ্পিয়া মন৷

আনকাম এৰি বোলা হৰি হৰি

সমজ্যাৰ যত জন৷৷১১৪৮৷৷