মাৰিলন্ত কৃষ্ণে যেৱে বৰ বৰ মাল৷

মল্ল বাদ্য বাইবে নিষেধিলে কংস কাল৷৷

বল্কিবে লাগিল মহাক্রোধে অন্ধ হুই৷

কিনো অসজ্জন বসুদেৱ সুত দুই৷৷১২২৬৷৷

নগৰৰ বাজ কৰি খেদায়ো আমাৰ৷

দুষ্ট বসুদেৱক সত্বৰ কৰি মাৰ৷৷

গোৱালৰ ধনক আগ্ৰহি সৱে লৈয়ো৷

দুৰ্ম্মতি নন্দক লোহা লগাই বান্ধি থৈয়ো৷৷১২২৭৷৷

পিতৃ উগ্ৰসেনক সত্বৰে মাৰ নিয়া৷

নৰাখিবি যত আৰ আছে লগৰীয়া৷৷

শুনি কদৰ্থনা বাণী কৃষ্ণ কৃপাময়৷

জ্বলি গৈলা ক্রোধে আতি নসহে হৃদয়৷৷১২২৮৷৷

লঘিমা গুণক আশ্ৰয়িয়া কৃষ্ণদেৱে৷

কংসৰ উচ্ছ্ৰিত মঞ্চে উঠিলন্ত ডেৱে৷৷

দেখি কংস আসনত উঠি তাৱক্ষণে৷

ধৰিলেক খাণ্ডা বাৰু যুজিবাক মনে৷৷১২২৯৷৷

বাৰুক ঝঙ্কাৰে লুম্ফি ফিঙ্কাৱে খাণ্ডাক৷

যেন শেন গোটে আকাশত ফুৰে পাক৷৷

অচিন্ত্য মহিমা হৰি লীলায়ে হাসিয়া৷

আলগতে কংসক ধৰিলা চাম্প দিয়া৷৷১২৩০৷৷

গুচিল প্ৰভাৱ তাৰ হত হৈল দৰ্প৷

গৰুড়ৰ হাতে যেন বন্দী ভৈল সৰ্প৷৷

কিৰীটি সহিতে তাৰ ধৰিয়া চুলত৷

ভূমিত পাড়িয়া উঠিলাহা উপৰত৷৷১২৩১৷৷

জগতৰ ভৰত মৰিল কংসৰায়৷

চুলে ধৰি সমাজত ফুৰাইল ঘসাই৷৷

হস্তীক আজোৰে যেন মত্ত সিংহৰাজে৷

দেখি হাহাকাৰ কৰে সকল সমাজে৷৷১২৩২৷৷

পিয়ন্তে বোলন্তে সিটো পথত ভ্ৰমন্তে৷

নিশ্বাস কাঢ়ন্তে নিশা শয়ন কৰন্তে৷৷

ভয়তে আগতে দেখে কৃষ্ণক সদায়৷

সিহেতু কৃষ্ণৰ ৰূপ পাইলা কংসৰায়৷৷১২৩৩৷৷

কঙ্ক আদি কৰিয়া কংসৰ আঠ ভাই৷

ভাইৰ মান সাধো বুলি ক্রোধে গৈলা ধাই৷৷

পৰিঘে মাৰিলা কোবাই ৰঙ্গে হলধৰে৷

পূৰ্ব্বত পশুক যেন মাৰিলা শঙ্কৰে৷৷১২৩৪৷৷

আকাশক ছানি বাৱে দেৱৰ দুন্দুভি৷

ব্ৰহ্মা আদি দেৱে পুষ্প বৰিষে সুৰভি৷৷

বুলিলা প্ৰশংসা বাণী আকাশৰ পৰা৷

উৎসৱে নাচিবে লৈলা যত অপেস্বৰা৷৷১২৩৫ ৷৷

ৰাজনাৰী নিৰন্তৰে বজাইল কান্দন্তে৷

হায় স্বামী বুলি আতি হিয়া ঢাকুৰন্তে৷৷

স্বকী স্বকী স্বামীক আলিঙ্গি কান্দে ধৰি৷

নয়নৰ লোতক ধাৰায়ে পৰে ঝৰি৷৷১২৩৬৷৷

তাসম্বাক কৃষ্ণে আশ্বাসিয়া পঠাই ঘৰে৷

কৰাইলা কংসৰ প্ৰেতকাৰ্য্য নিৰন্তৰে৷৷

অনন্তৰে ভগৱন্ত ভকতৰ গতি৷

পাতিলন্ত নিয়া উগ্ৰসেনক নৃপতি৷৷১২৩৭৷৷

ছিণ্ডিলা বন্ধন হৰি পিতৃৰ মাতৃৰ৷

কৰিলা বন্দন দুইকো পাৱে ছুয়া শিৰ৷৷

ভকত বৎসল হেন লোকত দেখাই৷

বোলা হৰি হৰি তৰা পাতক খেদাই৷৷১২৩৮৷৷