শুক নিগদতি ৰাজা শুনা মহাশয়৷

গোপিকাৰ মোক্ষ দেখি নুহিবা বিস্ময়৷৷

দ্বেষ কৰি শিশুপালে লভিল মুকুতি৷

বুদ্ধিক নাপেক্ষে মহৌষধিৰ শকতি৷৷৮১৭৷৷

বিষ বুলি অমৃতক পিলে যিটো নৰ৷

নুহিবেক হেন জানা অজৰ অমৰ৷৷

যেন তেন মতে মাত্ৰ স্মৰোক সতত৷

এতেকে মুকুতি পাৱে কহিলো বেকত৷৷৮১৮৷৷

ব্ৰহ্মাদিৰো ঈশ কৃষ্ণ প্ৰভু ভগৱন্ত৷

যাত হন্তে পাৱে মোক্ষ স্থাৱৰ পৰ্য্যন্ত৷৷

নিৰপায় হৰিৰ ভকতি নুহি বৃথা৷

গোপী গোপালৰ আৱে শুনা পাছ কথা৷৷৮১৯৷৷

যেৱে সৱে সমীপ পাইলেক গোপনাৰী৷

তাসম্বাক বাক্যে মুহি বুলিলা মুৰাৰি৷৷

কুশলে কি আইলা কৈয়ো ব্ৰজৰ কল্যাণ৷

প্ৰিয় কৰ্ম্ম কৰো কিবা কহিয়ো নিদান৷৷৮২০৷৷

দুৰ্ঘোৰ ৰজনী প্ৰেত পিশাচৰ গতি৷

ঐত নথাকিবা তোৰাসৱ স্ত্ৰী-মতি৷

তোমাসাক নেদেখিয়া পিতৃ-মাতৃচয়৷

তাসম্বাৰ মনে মহা মিলিব সংশয়৷৷৮২১৷৷

দেখিলাহা ইটো বিকশিত বৃন্দাৱন৷

শশাঙ্কে ধৱল নৱ পল্লৱে শোভন৷৷

উলটি ব্ৰজক যাহা কান্দে শিশুগণ৷

তাসম্বাক প্ৰতিপালি পিয়ায়োক স্তন৷৷৮২২৷৷

উপপতি সমে ক্রীড়া গৰিহিত কৰ্ম্ম৷

স্বামীৰ শুশ্ৰূষা কুলস্ত্ৰীৰ মহাধৰ্ম্ম৷৷

যদিবা আমাক স্নেহে আইলা গোপীগণ৷

মোক আৱে দেখিলা সিজিল প্ৰয়োজন৷৷৮২৩৷৷

বিদূৰতে থাকি  কৰে শ্ৰৱণ কীৰ্ত্তন৷

বাঢ়ে মোত ভকতি নিৰ্ম্মল হোৱে মন৷৷

দেখন্তে শুনন্তে সদা হেলা হোৱে মতি৷

জানিয়া গৃহতে থাকি কৰিয়ো ভকতি৷৷৮২৪৷৷

কৃষ্ণৰ বিপ্ৰিয় বাণী শুনি গোপীগণ৷

পাইলন্ত দুৰন্ত চিন্তা বিষণ্ণ১২২ বদন৷৷

ওলমাইল মুখ আতি পাইয়া দুঃখ বৰ৷

সঘনে নিশ্বাস কাঢ়ে শুখাইল অধৰ৷৷৮২৫৷৷

কুচৰ কুঙ্কুম মানে লোতকে লেপিল৷

থাকিল নিচুকি মুখে বচন হৰিল৷৷

চৰণে ভূমিক লেখে দেখে তমোময়৷

বোলা হৰি হৰি হৌক পাপৰ প্ৰলয়৷৷৮২৬৷৷