আকাশত থাকি ব্ৰহ্মা বোলে স্তুতি বাণী৷

মাতন্ত কৃষ্ণক শুনা প্ৰভু চক্রপাণি৷৷

খণ্ডিবাক লাগি পৃথিৱীৰ মহাভাৰ৷

দৈৱকীৰ গৰ্ভে আসি ভৈলা অৱতাৰ৷৷১৭৯৭৷৷

দুষ্ট ৰাজাগণক মাৰিলা কৰি লীলা৷

সন্তক ৰাখিলা প্ৰভু ধৰ্ম্মক থাপিলা৷৷

সমস্ত লোকৰ কৰি পাপৰ প্ৰলয়৷

দশোদিশে প্ৰকাশে তোমাৰ যশচয়৷৷১৭৯৮৷৷

যদুকুলে অৱতৰি আছা দামোদৰ৷

পঞ্চিশ অধিক ভৈল শতেক বৎসৰ৷৷

দেৱকাৰ্য্য লাগে মানে সাধিলা সকলে৷

কুলকো নাশিলা প্ৰায় বিপ্ৰশাপ ছলে৷৷১৭৯৯৷৷

পৃথিৱীক এৰি আৱে আসা নিজ স্থান৷

আমি সৱ কিঙ্কৰক কৰা পৰিত্ৰাণ৷৷

মাধৱে বোলন্ত শুনিয়োক প্ৰজাপতি৷

পৃথিৱীক এৰিবে আমাৰো আছে মতি৷৷১৮০০৷৷

কিন্তু যেৱে যাওঁ যদুকুল নসংহৰি৷

আৰ ভৰে দুনাই তল যাইবে বসুন্ধৰী৷৷

আগে আমি ইটো যদুকুল কৰি ক্ষয়৷

তেৱেসে চলিবো ব্ৰহ্মা তোমাৰ নিলয়৷৷১৮০১৷৷

শুনি ব্ৰহ্মা প্ৰণামিয়া কৰি কৃতাঞ্জলি৷

ত্ৰিদশে সহিতে নিজস্থানে গৈলা চলি৷৷

দ্বাৰকাত অনেক মিলাৱে উতপাত৷

প্ৰত্যকে দেখাৱে যেন প্ৰজাৰ বিঘাত৷৷১৮০২৷৷

বুলিলন্ত বাণী কৃষ্ণে বংশক শুনাই৷

প্ৰভাসক যাইবো আমি এৰি ইটো ঠাই৷৷

আমাৰ বংশত হুয়া আছে ঋষিশাপ৷

ঘোৰ উতপাত দেখি মিলে হৃদিতাপ৷৷১৮০৩৷৷

আজি যাইবো প্ৰভাসক কৰিয়ো উদ্যোগ৷

তৈতে স্নানি চন্দ্ৰে এৰাইলন্ত যক্ষ্মাৰোগ৷৷

দক্ষশাপ গুচিল পাইলন্ত পূৰ্ণকলা৷

হেন জানি যদুগণ তৈকে লাগি চলা৷৷১৮০৪৷৷

সবংশে আমিয়ো গৈয়া তৈতে কৰি স্নান৷

বিপ্ৰক ভোজন কৰাই দেওঁ মহাদান৷৷

দানে পুণ্যে হুই ঘোৰ দুৰ্গতি নিস্তাৰ৷

যেন মহানাৱে সাগৰত কৰে পাৰ৷৷১৮০৫৷৷

কৃষ্ণৰ বচন শুনি যত যদুগণ৷

তীৰ্থক যাইবাক সৱে কৰিলা যতন৷৷

লৱৰা-লৱৰি কৰি ভৈলা কাছপাৰ৷

ৰথত তুলিলা আনি সমস্তে সম্ভাৰ৷৷১৮০৬৷৷

নিসান কোবাই সৱে এক স্থান ভৈল৷

বাল বৃদ্ধ স্ত্ৰী মাত্ৰ নগৰত ৰৈল৷৷

ভণিল শঙ্কৰে কৃষ্ণ চৰণত ধৰি৷

পাতক ছাড়োক ডাকি বোলা হৰি হৰি৷৷১৮০৭৷৷