কথমপি কৃষ্ণৰ চৰণ এৰি মন৷

বজাইলা উদ্ধৱে পাইলা গাৱত চেতন৷৷

হাতে মলচিয়া চক্ষু চিত্ত স্থিৰ কৰি৷

তেজিলন্ত নিশ্বাস কৃষ্ণৰ লীলা স্মৰি৷৷১৯৭৫৷৷

কৃষ্ণৰ বিৰহ অগ্নি দগ্ধ কৰে মন৷

কান্দন্তে দিলন্ত বিদুৰক সমিধান৷৷

কিবা কথা সোধা সখি দেখো অন্ধকাৰ৷

কৃষ্ণসূৰ্য্য অস্ত গৈল প্ৰাণ যে আমাৰ৷৷১৯৭৬৷৷

কালসৰ্পে দংশিলেক সুহৃদসকল৷

কি কহিবো সখি আৰ আমাৰ কুশল৷৷

যাদৱ বংশৰ কিনো মিলিল অভাগ৷

নজানিলো কৃষ্ণক হাততে পায়া লাগ৷৷১৯৭৭৷৷

ক্ষীৰ সাগৰত আছিলন্ত শশধৰ৷

মৎস্যে যেন বোলে ইয়ো এক জলচৰ৷৷

সেহিমতে ঈশ্বৰক পায়া যদুগণ৷

মনে মানিলন্ত এন্তে জ্ঞাতি একজন৷৷১৯৭৮৷৷

ভূষণৰ ভূষণ পৰম অঙ্গচয়৷

যাক দেখি হোন্ত হৰি আপুনি বিস্ময়৷

অপুণ্য প্ৰাণীক দিয়া অল্প দৰিশন৷

লগতে নিলন্ত যেন লোকৰ লোচন৷৷১৯৭৯৷৷

দেখিয়ো কৃষ্ণৰ কেন কৰ্ম্ম বিড়ম্বন৷

বসুদেৱ গৃহত অজৰ উপজন৷৷

যাৰ কটাক্ষতে হোৱে জগত বিনাশ৷

কংস ভয়ে লৈলা তেন্ত গোকুলত বাস৷৷১৯৮০৷৷

বসুদেৱ দৈৱকীক বুলিলা প্ৰণামি৷

কংস ভয়ে ব্ৰজত বঞ্চিলো গৈয়া আমি৷৷

হে পিতৃ মাতৃ মোৰ মৰষিয়ো দোষ৷

ইহাক সুমৰি মনে মিলে অসন্তোষ৷৷১৯৮১৷৷

হেনয় কৃষ্ণৰ যিটো গাইলে নামগুণ৷

পাসৰিবে ইটো দুনাই কোন নিদাৰুণ৷৷

ৰাজসূয় যজ্ঞত দেখিলো নেত্ৰ ভৰি৷

যেন সিদ্ধি পাইলে শিশুপালে দ্বেষ কৰি৷৷১৯৮২৷৷

কৃষ্ণ মুখপদ্মক কৰন্ত নেত্ৰে পান৷

অৰ্জ্জুনৰ শৰে কাটে ছাড়ে সুখে প্ৰাণ৷৷

পাৱে পৰম্পদ ব্ৰহ্মাদিয়ো যাত গহ৷

হেনয় প্ৰভুৰ কোনে সহিবে বিৰহ৷৷১৯৮৩৷৷

উগ্ৰসেন ৰাজাক বৈসায়া সিংহাসনে৷

কৰযোৰে আপুনি বোলন্ত নাৰায়ণে৷৷

আজ্ঞা কৰা মহাৰাজ কোন কৰ্ম্ম কৰো৷

ইহাক সুমৰি সখি আতিশয় মৰো৷৷১৯৮৪৷৷

কৃষ্ণগুণ সুমৰন্তে হেৰায়  চেতনা৷

মাৰিবাক লাগি স্তন দিলেক পূতনা৷৷

তথাপি পাইলেক তাই জননীৰ গতি৷

কিনো কৃপাময় নাৰায়ণ প্ৰাণপতি৷৷১৯৮৫৷৷

হেননো স্বামীক এৰি কিনো মহা অন্ধ৷

আনক ভজিবে লাগি কৰিবে প্ৰবন্ধ৷৷

যত দৈত্য আসে মাধৱক ক্রোধ কৰি৷

তাহাকো উত্তম গতি দেন্ত শ্রীহৰি৷৷১৯৮৬৷৷

যিটো প্ৰেমভাৱে ভজে হেন ভগৱন্ত৷

তাহাৰ মহিমা কহি কোনে পাৱে অন্ত৷৷

হেন পূৰ্ণব্ৰহ্মক হাততে পায়া লাগ৷

হৰুৱাইলো সখি দেখা মোহোৰ অভাগ৷৷১৯৮৭৷৷

সুমৰি সুমৰি যিটো স্বামীৰ চৰণ৷

কহিবে নৱাৰে কথা দগ্ধ কৰে মন৷৷

কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰে কহে শুনা সৰ্ব্বলোক৷

হৰি হৰি বোলা সদা পাতক ছাড়োক৷৷১৯৮৮৷৷