শুনিয়া পাছে দৈত্য শিশুজাক৷

প্ৰহ্লাদক হেন বুলিলা বাক৷৷

অন্তেষপুৰে থাকি মহাভাগ৷

কিমতে পাইলা নাৰদক লাগ৷৷৩৬২৷৷

কহিলা কেনে ঋষি তত্ত্বভেদ৷

কৰিয়ো আমাৰ সংশয় ছেদ৷৷

বুলিলা প্ৰহ্লাদে হেন বচন৷

শুনা পূৰ্ব্ব কথা বালকগণ৷৷৩৬৩৷৷

যৈসানি পিতৃ তপস্যাক গৈল৷

দেখি দেৱগণ সংশয় ভৈল৷৷

জানিল পিতৃক খাইলেক উঁই৷

নগৰ বেঢ়িয়া লগাইল জুই৷৷৩৬৪৷৷

দানৱগণ ভয় ভৈল বৰ৷

পুত্ৰভাৰ্য্যা এৰি দিলা লৱৰ৷৷

মিলিল দৈত্যৰ আপদ ঘোৰ৷

ইন্দ্ৰে ধৰি নিলে মাতৃক মোৰ৷৷৩৬৫৷৷

আপুন স্থানক নেন্ত আজুৰি৷

কান্দন্ত সতী মুখে বস্ত্ৰ জুৰি৷৷

পাৰৈ আৰ্ত্তৰাৱ ৰাজমহিষী৷

দেখিয়া বুলিলা নাৰদ ঋষি৷৷৩৬৬৷৷

ইহাক এৰা এৰা সুৰপতি৷

একে পৰস্ত্ৰী আৰো মহাসতী৷৷

মাতিল ইন্দ্ৰে নাৰদক পাছে৷

এইৰ উদৰে শিশু এক আছে৷৷৩৬৭৷৷

তাক মাৰি দিবো এইক মেলানি৷

শুনিয়া নাৰদে বুলিলা বাণী৷৷

নিষ্পাপ পুৰুষ আছে গৰ্ভত৷

সাক্ষাতে ইটো মহাভাগৱত৷৷৩৬৮৷৷

তোমাৰ মাৰিবে নাহি শকতি৷

এৰিল হেন শুনি সুৰপতি৷৷

মাতৃক পাছে প্ৰদক্ষিণ কৰি৷

স্বৰ্গক গৈলন্ত মোক সাদৰি৷৷৩৬৯৷৷

মাতৃক ঋষি আশ্ৰমত থৈলা৷

আশ্বাস কৰিয়া বুলিবে লৈলা৷৷

যাৱদেকে নাসে তোমাৰ স্বামী৷

নিৰ্ভয়ে থাকিয়ো পালিবো আমি৷৷৩৭০৷৷

শুনিয়া মাৱে ভয় পৰিহৰি৷

থাকিল ঋষিক শুশ্ৰূষা কৰি৷৷

দয়ালু নাৰদ পিতৃ সমান৷

মাতৃক দিলন্ত পৰম জ্ঞান৷৷৩৭১৷৷

ভক্তিৰ লক্ষণ সৱে কহিল৷

গৰ্ভতে মোক উপদেশ দিল৷৷

মাতৃ পাসৰিল লভিয়া স্বামী৷

ঋষিৰ প্ৰসাদে সুমৰো আমি৷৷৩৭২৷৷

কহিলো তোমাত সৱে স্বৰূপ৷

জানি হিয়ে চিন্তা কৃষ্ণৰ ৰূপ৷৷

আতপৰে ধৰ্ম্ম লোকত নাই৷

কেতিক্ষণে পৰে ক্ষণিক কায়৷৷৩৭৩৷৷

এৰিয়ো আত অহম্মম ভাৱ৷

দৃঢ় কৰি ধৰা কৃষ্ণৰ পাৱ৷৷

কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰে কহে শঙ্কৰে৷

হৰি হৰি বোলা সমস্ত নৰে৷৷৩৭৪৷৷