ব্ৰহ্মাৰ বচন সাদৰি প্ৰহ্লাদে

ধীৰে ধীৰে গৈলা চলি৷

ভূমিত পৰিয়া বিষ্ণুক নমিয়া

শিৰে ধৰি কৃতাঞ্জলি৷৷

পাৱত পৰিয়া আছয় প্ৰহ্লাদ

দেখি নৰসিংহে হাসি৷

স্নেহত স্ৰৱয় নয়নৰ নীৰ

তুলিলা হাতে উল্লাসি৷৷৪৩৮৷৷

হস্তপদ্মে তাৰ পৰশিলা শিৰ

পৰম নিৰ্ভয় দিয়া৷

দেখি প্ৰহ্লাদৰ তনু ৰোমাঞ্চিত

আনন্দে দ্ৰৱিল হিয়া৷৷

হৰিষে লোতক স্ৰৱে প্ৰহ্লাদৰ

চৰণ চিন্তিয়া আছে৷

যুৰি দুয়ো হাত গদগদ মাত

স্তুতি কৰিলন্ত পাছে৷৷৪৩৯৷৷

ব্ৰহ্মা সিদ্ধ মুনি আজিও নজানে

পূজিবে তোমাৰ পাৱ৷

কিবা স্তুতি নতি কৰিবোহো আমি

অসুৰ ত্ৰূৰ স্বভাৱ৷৷

ধন জন তপ প্ৰভাৱে তোমাক

আৰাধিবে শক্য নাই৷

গজেন্দ্ৰে কেৱলে ভকতি কৰিল

পৰম আপদ পাই৷৷৪৪০৷৷

যিটো চণ্ডালৰ কায় বাক্য মনে

সদায়ে সুমৰে হৰি৷

আছে বাহ্ৰব্ৰত যিটো ব্ৰাহ্মণৰ

সি সি শ্ৰেষ্ঠ তাতো কৰি৷৷

সি সি মহাগৰ্ব্বী বিপ্ৰে আপোনাক

পৱিত্ৰ কৰিবে নাৰে৷

ভকত চণ্ডালে আপোনাকো তাৰে

সমস্ত কুল উদ্ধাৰে৷৷৪৪১৷৷

তুমি জগজীৱ তোমাত পূজিলে

মিলে আপোনাত যাই৷

যেন মুখশ্ৰীক প্ৰতিবিম্ব মুখে

দেখয় দৰ্পণ চাই৷৷

হেন জানি মই মতি অনুসাৰে

ভজিলো তোমাৰ পাৱ৷

ব্ৰহ্মা আদি দেৱ- গণ ডৰে মৰে

এৰিয়ো ক্ৰুদ্ধ স্বভাৱ৷৷৪৪২৷৷

ভয়ঙ্কৰ কোপ দেখিয়া তোমাৰ

প্ৰভু মোৰ ভয় নাই৷

সংসাৰ চক্রৰ নিকাৰ দেখিয়া

সদায়ে ধাতু উৰায়৷৷

তোমাৰ চৰণ ছত্ৰৰ ছায়াক

কৈসানিনো দিবা মোক৷

কহিয়ো উপায় কিমতে এৰাঞো

নিদাৰুণ দুঃখ শোক৷৷৪৪৩৷৷

তযু হস্তপদ্ম শিৰে দিলা মোৰ

কি ভৈল মহা আহ্লাদ৷

ব্ৰহ্মা হৰ লক্ষ্মী- দেৱীয়ো নপান্ত

তেসম্বো হেন প্ৰসাদ৷৷

সমস্ত ভূতৰে তুমিসি আতমা

হৃদয় পৰম গুৰু৷

তথাপি সেৱাৰ অনুসাৰে কৃপা

কৰা যেন কল্পতৰু৷৷৪৪৪৷৷

কিমতে ভকতি কৰো পঞ্চেন্দ্ৰিয়ে

পাঞ্চদিকে লাগি ধৰে৷

যেন গৃহস্থক অনেক সপত্নী

সকলে আকুল কৰে৷৷

ভৱ বৈতৰণী মাজে মজিলোহো

নেৰে মোক শোক ভয়৷

তোমাৰ চৰণে শৰণ পশিলো

কৃপা কৰা কৃপাময়৷৷৪৪৫৷৷

আৰো বহু বিধ স্তুতি কৰি আগে

প্ৰহ্লাদে পড়িয়া আছে৷

ভৈলন্ত প্ৰসন্ন ক্রোধ ভাৱ এৰি

হৰি হাসিলন্ত পাছে৷৷

প্ৰহ্লাদক চাই আনন্দে বোলন্ত

তিনিয়ো লোকৰ স্বামী৷

বোলা হৰি হৰি সংসাৰক তৰি

হুয়োক বৈকুণ্ঠগামী৷৷৪৪৬৷৷