[শ্ৰীমদ্ভাগৱত দশম স্কন্ধ (আদি দশম)ৰ পদছন্দৰ “বলভদ্ৰ আৰু ব্ৰহ্মাৰ মোহী” খণ্ডৰ পৰা উদ্ধৃত। (শ্লোক : ৪৮২-৪৮৭)] 

কৃষ্ণৰ কিঙ্কৰে কহে শুনা সৰ্ব্বজন। 
জল বুদবুদ যেন অথিৰ জীৱন।৷ 
ধন জন বন্ধু যত সৱে অকাৰণ। 
এই আছে এই নাই সম্যক সপোন।৷ 
আৰ অৰ্থে নৰতনু নকৰিয়াে বৃথা। 
একচিত্তে মনে শুনা মাধৱৰ কথা।৷
লভি আছা জন্ম যিটাে ব্ৰহ্মাৰ বাঞ্ছনী। 
নিবিকা কাঁচৰ মোলে মৃত্যু সঞ্জীৱনী।৷ 
উদ্ধৱত আপুনি কহিলা ভগৱন্ত। 
পৰম চতুৰ সি সি মনুষ্য মহন্ত৷। 
তেজি নিজধৰ্ম্ম যিটো মোক ভজৈ মাত্র। 
অনিত্য শৰীৰে ভৈলা মুকুতিৰ পাত্র।৷ 
শুনা সাৱধানে আৰো কহিলো সাক্ষাত। 
ব্ৰহ্মভুৱনতো নেৰাই মৰণৰ হাত।৷ 
যদি ব্ৰহ্মলোক পাৱৈ মহাযত্ন কৰি। 
ব্ৰহ্মাৰ ঘৰৰ হন্তে কালে আনে ধৰি।৷ 
দুৰন্ত কালৰ হাত নেৰাই একোমতে। 
তনু উপজন্তে মৃত্যু উপজে লগতে।৷ 
একেতিলে যমদূতে লগায়া চমক। 
বান্ধি জৰপুৰ কৰি দেখাইবে যমক।৷ 
যমৰ মূৰ্ত্তিক দেখি হৰাইবে চেতনা। 
দুৰ্ঘোৰ নৰকে পেলাই ভুঞ্জাইবে যাতনা।৷ 
জানি দুখ-সাগৰ তৰিতে কৰা কাম। 
নিৰন্তৰে নৰে ডাকি বোলা ৰাম ৰাম৷।