[শ্ৰীমদ্ভাগৱতৰ একাদশ স্কন্ধৰ চতুর্থ অধ্যায় দুলড়ী ছন্দৰ কৃষ্ণ উদ্ধৱ সংবাদৰ পৰা উদ্ধৃত। (শ্লোক : ১৩১-১৩৪)]

শুনা নৰলোক         মহন্তৰ শোক 
দেখা দুখ কেনমত।
ধন জন যত         জীৱন যৌৱন 
জানা সৱে অশাশ্বত।৷
পুত্ৰ পৰিবাৰ         সৱেয়ো অসাৰ 
নাটেক টাটেক মায়া।
ক্ষণেক থাকিয়া         ক্ষণেকে অন্তৰৈ
সম্যকে মেঘৰ ছায়া।৷
কেতিক্ষণে পড়ৈ         নৰতনু ইটাে 
জীৱন জলৰ ৰেখা। 
সততে চিন্তিয়ো         কৃষ্ণৰ চৰণ 
মৰণ এভো নেদেখা৷৷ 
দেৱে তীর্থে যাক         তাডিৱে নপাৰৈ 
পাতেকত গৈল তল । 
হৰিনামে পাইলে         তেখনে উদ্ধাৰৈ 
দেখা ভকতিৰ বল।৷ 
দুৰাচাৰো যেৱে         হৰিনাম লৱৈ 
সিয়ো শুদ্ধ হােৱৈ আতি। 
কৃষ্ণক স্মৰণে         হোৱয় তেখনে 
অন্ত্যজো উত্তম আতি৷। 
বিষয়ৰ দোষে         বাধিবে নপাৰৈ 
ভকতি পাতেক হৰৈ।
আছোক উত্তম         ভকতৰ কথা 
সামান্য ভকতো তৰৈ।৷ 
ভকতিৰ দেখি         আশ্চৰ্য মহিমা 
হৰিও ভৈলা বিস্ময়। 
হেন জানি ইটো         হৰিৰ নামত 
তেজিও সৱে সংশয়৷। 
দেৱৰ পৰম         ঈশ্বৰ মাধৱ 
ধৰ্ম্মৰো ঈশ্বৰ নাম। 
সুদৃঢ় বিশ্বাস         কৰি নিৰন্তৰে 
ডাকি বোলা ৰাম ৰাম।৷